Pierwsza klaczą w ewidencji Michałowa była Miriam, która po treningu na Służewcu została tu przydzielona jeszcze do stadniny półkrwi. Po decyzji Ministra o utworzeniu stadniny arabskiej, późną jesienią 1953 roku do Michałowa przeniesiono klacze ze źrebiętami z likwidowanej placówki w Klemensowie koło Zamościa.
W pierwszym transporcie (17.10.1953) przybyło 21 klaczy, a w drugim (25.11.1953) – trzy, zaś źrebiąt urodzonych w Klemensowie w 1953 roku – razem przybyło 18. Stan ten powiększyło 8 młodych klaczy, które po zakończonym treningu wyścigowym na TWK Wrocław, 25.11.1953 przyjechały do Michałowa. Na koniec roku 1953 w stadninie były 33 klacze:
W początkowym okresie, według dyrektora Ignacego Jaworowskiego, najsilniejszy wpływ na stado michałowskie wywarł ogier Amurath Sahib, którego aż 12 córek urodzonych w Klemensowie stanowiło najmocniejszą grupę w wyjściowym stadzie.
Między nimi znalazła się klacz o fundamentalnym znaczeniu dla michałowskiej hodowli – Estokada. Stworzona przez nią rodzina wydała największą w Michałowie liczbę czempionów.
Na istniejącą pół wieku hodowlę niebanalny wpływ wywarły ogiery: Nabor, Gwarny, Comet, Celebes, El Paso, Palas, Eukaliptus, Probat, Wojsław, Monogramm, Gazal Al Shaqab, QR Marc, Kahil Al Shaqab. Od założenia stadniny w programie hodowlanym użyto ogierów z 13 wymienionych poniżej rodów męskich, z których cześć nadal jest reprezentowana przez ogiery michałowskiej hodowli:
Spośród linii żeńskich wymienionych poniżej w stadninie znajdziemy reprezentantki 11 z nich. Linia Milordki, tzw. linia E, jest zdecydowanie najliczniejsza:
Konie michałowskie od początku reprezentowały przeważnie typ saklawi – były nieco wyższe niż araby w innych stadninach, urodziwe oraz najczęściej siwe. Nieznaczna liczba koni w typie munighi (o predyzpozycjach wyścigowych, ale mniej urodziwych) została z biegiem lat wyeliminowana, jako za mało typowa. Obecnie konie michałowskie to konie urodziwe oraz również dzielne wyścigowo.
